Droevig nieuws bereikt ons uit het Leuvense cafélandschap. Ons allerbeminde varkentje is niet meer. Moge zijn ziel vliegen in vrede. Jarenlang ontving hij iedereen met een hartelijke knor in zijn café. Het varken stond open voor mensen van alle vormen en maten. Allen kregen ze een frisse pot bier onder de neus geschoven. Want dat heb je toch met varkens. Voor hen is iedere homo sapiens gelijk. Lang, lopen maar op twee poten en hebben geen staart. Hoe raar is dat? We zullen die wezens maar wat alcohol aanbieden om hun leed wat te verzachten.
Maar met het varken ging ook zijn café ten onder. ’t Vliegend Varken, jarenlang een vaste waarde in de Bogaardenstraat, heeft definitief de deuren gesloten. De hemelsblauwe rolluiken blijven voor altijd dicht. Nooit meer kan men hierheen vluchten wanneer het drukke centrum je teveel wordt. Nooit meer kan men in het wat gammele interieur plaatsnemen voor een trip naar gedachteland. Nooit meer kan men genieten van de bizarre combinatie van bruine kroeg en discolichten. Nooit meer kan men hier flipperen, poolen, risk of trivial spelen. Nooit meer schenkt het varken hier één van zijn 99 bieren. Het was één van de laatste cafés in zijn soort. Misschien zal het daarom nog wel meer gemist worden dan zijn bezieler.
’t Vliegend Varken, u laat een leegte achter in ons hart en in dat van Leuven. Hopelijk, en misschien is het verdriet nog te vers, maar ik moet het zeggen, komt er een waardige opvolger in uw geraamte huizen. Dat het iconische blauwe rolluik snel opnieuw opengegooid mag worden en dat we dan een ander dier achter de toog kunnen waarnemen. Een zatte zebra, een aantrekkelijke arend of een dansende das bijvoorbeeld.
Bruisend Drieduizend 